Η Αριστερά που αυτοκτονεί.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με τα πολιτικά και γενικά με τα κοινά, η Αριστερά προσπαθεί να φτιάξει ένα ρεύμα, ένα κίνημα μέσα στο λαό . Όταν λέω Αριστερά , εννοώ αυτή που εκπροσωπείται στην Βουλή (σήμερα ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ). Δεν θα ασχοληθώ με την βάση της ιδεολογίας, ούτε με θέματα φιλοσοφίας. Θα ασχοληθώ μόνο με την πρακτική που προσπαθεί να δημιουργήσει κινήματα (ή κίνημα) και να περάσει τις προτάσεις και τις ιδέες της. Ο μόνος τρόπος που πιστεύει ότι μπορεί να γίνει αυτό , είναι μέσα από κινητοποιήσεις , αντιδράσεις και αντιστάσεις. Μέσα από την υιοθέτηση μιας μόνιμης αρνητικής στάσης , χωρίς ουσιαστική αντιπρόταση ή με μια ,την οποία όταν την ακούει η πλειοψηφία του λαού, βγάζει το συμπέρασμα πως οι άνθρωποι ζούνε στον κόσμο τους. Πιστεύει ότι με το να αντιδρά μόνιμα ή με το να μην συμμετέχει σε διαδικασίες που δεν συμφωνεί ή με το να μποϋκοτάρει , θα πετύχει τους στόχους της.
Η ιστορία έχει δείξει ότι ναι μεν αρκετά πράγματα έχουν γίνει μέσα από αγώνες, αλλά τα περισσότερα πράγματα έχουν γίνει μέσα από την συμμετοχή στα όργανα εξουσίας και διοίκησης και μάλιστα με καλοπροαίρετη διάθεση (και όχι με διάθεση να μποϋκοτάρει). Πόσα πράγματα δεν έχουν κάνει αριστεροί Δήμαρχοι; Τι θα γινόταν αν αυτοί έλεγαν ότι δεν συμμετέχουν και προσπαθούν μόνο μέσα από κινητοποιήσεις και αντιδράσεις να πετύχουν αυτά που πιστεύουν.
Δυστυχώς όμως , αυτά δεν γίνονται κατανοητά από τους ανθρώπους που ηγούνται της Αριστεράς στην Ελλάδα. Από την μια έχουμε το ΚΚΕ , το οποίο μονίμως αντιδρά σε οτιδήποτε. Δεν βρίσκει ποτέ κάτι θετικό σε οτιδήποτε. Μόνο οι δικές του απόψεις έχουν κάποια βάση και όλοι οι άλλοι είναι λάθος. Όποιος δεν συμφωνεί με αυτές 100% είναι αντίπαλος του λαού , της εργατικής τάξης, των αγροτών κλπ. Οι προτάσεις που προβάλει; Όποιος τις ακούει , σκέφτεται αν και οι ίδιοι τις πιστεύουν. Δεν είναι το θέμα αν πιστεύουν ότι είναι σωστές , αλλά αν είναι εφαρμόσιμες (π.χ. να βγούμε από την ΕΕ). Μερικές φορές ακούγοντάς τους , μου έρχονται στο μυαλό χώρες όπως η Κούβα. Νομίζω πως λίγοι Έλληνες θα ήθελαν να ζούνε στην Κούβα. Γι' αυτό το λόγο , το ΚΚΕ θα μείνει στο 7 - 8%, θα κερδίζει μικρές νίκες, αλλά στην ουσία τον πόλεμο θα τον έχει χάσει και αυτά που λέει ότι θέλει να προσφέρει στον λαό, δεν θα τα προσφέρει ποτέ.
Από την άλλη έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι γενικά πιο ανοιχτός στις απόψεις άλλων και γενικά συμμετέχει περισσότερο στις διαδικασίες του "καπιταλιστικού συστήματος", προσπαθώντας μέσα από εκεί να πετύχει κάποιους από τους στόχους του. Έχει όμως κάποιες εμμονές, που τον οδηγούν σε αλλόκοτες πράξεις και αντιδράσεις. Για παράδειγμα, πάνω που ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις, πάνω που κάποιοι αρχίζουν και σκέφτονται ότι εδώ ίσως κάτι μπορεί να γίνει , ίσως υπάρχει κάποια εναλλακτική, προχωράει σε εκείνη τη διαδήλωση στα Σκόπια, υπέρ της ειρήνης κλπ. προκαλώντας το κοινό αίσθημα σε μια περίεργη για την υπόθεση περίοδο. Στα Πανεπιστήμια στηρίζει τις κινητοποιήσεις και τις αντιδράσεις, σχετικά με το άρθρο 16. Κανένα πρόβλημα. Γιατί όμως δεν καταδικάζει ακραίες συμπεριφορές, όπως αυτές που γίνονται τώρα με τις πρυτανικές εκλογές; Κάνοντας τέτοια λάθη έχει καταφέρει να μειώσει το ποσοστό του και μέχρι τις εκλογές αν θα καταφέρει να πάρει το 5% , θα είναι επιτυχία.
Έτσι η Αριστερά θα αυτοκτονεί κάθε φορά, χωρίς να προσφέρει στον λαό και τον τόπο αυτά που λέει ότι θέλει να προσφέρει. Θα την αφήνουν να κάνει κάποιες μικρές κατακτήσεις, ίσα ίσα για να λέει ότι κάτι κάνει και να μην ξυπνήσει από τον λήθαργο και τις εμμονές της, και στα πραγματικά μεγάλα θέματα για τον λαό , θα είναι στο περιθώριο και απούσα.
Δυστυχώς...