Απεργία: Τελικά ποιός είναι ο χαμένος;

Αν και γενικά είμαι υπέρ του να αντιδρούν οι πολίτες για να διεκδικούν , εν τούτοις σήμερα έπεσα θύμα μιας απεργίας, εξαιτίας της οποίας φάνηκα σε κάποιους άλλους αφερέγγυος και γενικά δημιουργήθηκε πρόβλημα τόσο σε εμένα όσο και σε αυτούς . Η αλήθεια είναι ότι με πόνεσε και το ότι δεν αντέδρασα πιο πολύ οφείλεται στο ότι κατανοώ τον αγώνα που κάνουν οι άνθρωποι αυτοί. Παράλληλα όμως προβληματίστηκα.
Η απεργία γίνεται ώστε να επιτευχθούν 3 πράγματα . Πρώτον να εκδηλώσουμε και να εκφράσουμε τις απαιτήσεις μας , διαδηλώνοντας ώστε να γίνουν γνωστά τα αιτήματά μας. Δεύτερον, να δημιουργήσουμε μια "ζημιά" στην επιχείρηση ή οργανισμό ώστε να τραβήξουμε την προσοχή των υπευθύνων. Τρίτον, να ζητήσουμε την υποστήριξη κι άλλων ομάδων, ώστε μέσα από την μαζικοποίηση της κίνησης , να έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχουμε τους στόχους μας.
Μέχρι εδώ καλώς. Τι γίνεται όμως όταν δεν επιτυγχάνεται κάποιος ή κάποιοι από τους 3 παραπάνω στόχους; Τι γίνεται όταν η "ζημιά" δεν αφορά μόνο την επιχείρηση ή οργανισμό , αλλά και άλλες ομάδες, τις οποίες όμως θέλουμε με το μέρος μας; Τι γίνεται όταν η απεργία δημιουργεί γενικότερο πρόβλημα σε κάποιες κοινωνικές ομάδες , άμεσα ή έμμεσα;
Πιστεύω ότι οι επικεφαλής των συνδικάτων , θα πρέπει να τα σκέφτονται όλα αυτά , πριν πάρουν την απόφαση για απεργία και όταν την πάρουν , να εξασφαλίζουν ότι θα "χτυπήσουν" αυτούς πρέπει και όχι να έχουμε "παράπλευρες απώλειες".
Τέτοιες περιπτώσεις είναι οι απεργίες π.χ. των Γιατρών του ΙΚΑ, Νοσηλευτικό Προσωπικό, Λιμενεργάτες, εργαζόμενοι ΟΤΑ (καθαριότητα), Τράπεζες (ιδιαίτερα Τράπεζα Ελλάδος , όπως έγινε σήμερα) κλπ. Αν με την απεργία , δημιουργούμε μεγαλύτερο πρόβλημα στους συμπολίτες μας παρά στην Κυβέρνηση ή στην επιχείρηση, τότε νομίζω πως έχουμε αποτύχει.