Σκοπιανό και εξωτερική πολιτική : Οταν εμείς κοιμόμαστε , οι άλλοι δουλεύουν ενωμένοι!

Το 1979 , σε μικρή ηλικία τότε , ζούσα με την οικογένειά μου στην Γερμανία (οι γονείς μου εργάστηκαν εκεί 15 χρόνια). Στην πολυκατοικία που κατοικούσαμε , υπήρχαν συνολικά 8 οικογένειες (3 ελληνικές, 3 τούρκικες, 1 γερμανική και 1 γιουγκοσλάβικη). Τότε, όταν ρωτούσε κάποιος τα μέλη της γιουγκοσλάβικης οικογένειας από που είναι, αυτοί απαντούσαν "Από την Μακεδονία". Όντας τότε μικρός, μου έκανε πάντα εντύπωση η απάντησή τους και ρωτούσα τους γονείς μου, πως γίνεται να είναι από την Μακεδονία, την στιγμή που δεν είναι Έλληνες (οι γονείς μου κατάγονται από την Μακεδονία και συγκεκριμένα από Σέρρες και Δράμα, οπότε σαν Μακεδονία ήξερα εγώ αυτές τις πόλεις). Δυστυχώς ούτε οι γονείς μου μπορούσαν να μου δώσουν τότε κάποια απάντηση και συνήθως ρωτούσαν και αυτοί τους γείτονές μας , πως μπορούσαν να είναι από την Μακεδονία μιας και ήταν Γιουγκοσλάβοι.
Οι Σκοπιανοί λοιπόν, ακόμα και επί Γιουγκοσλαβίας, έλεγαν πως είναι Μακεδόνες. Εμείς βέβαια τότε δεν ασχολούμασταν με το θέμα, μιας και πιστεύαμε πως δεν μας αφορά (βέβαια δεν ήταν και εύκολο, μιας και υπήρχε ο ψυχρός πόλεμος τότε , οπότε τι να πεις σε μια χώρα από το αντίπαλο στρατόπεδο;). Δεν κάναμε ούτε μια φορά νύξη ή αναφορά σε αυτό το θέμα, παρά του ότι ξέραμε ότι στη συγκεκριμένη επαρχία της Γιουγκοσλαβίας οι κάτοικοι αυτοαποκαλούνταν "Μακεδόνες".
Με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ, ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα θέμα που μας ταρακούνησε. Η συγκεκριμένη επαρχία ανεξαρτητοποιήθηκε και πλέον ονομάστηκε από την κυβέρνησή της "Μακεδονία". Έπρεπε τώρα να αντιδράσουμε, αλλά πως να γίνει αυτό, όταν ο συγκεκριμένος λαός καλλιεργούσε επί χρόνια τις θέσεις του (τόσο εσωτερικά,όσο και στο εξωτερικό μέσω της ομογένειάς του), ενώ εμείς κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου; Πως να αντιδράσουμε όταν το ένα κράτος πίσω από το άλλο τους αναγνώριζε με αυτό το όνομα (άλλωστε τα άλλα κράτη δεν νοιάζονται αν τα Σκόπια ονομάζονται Μακεδονία ή όχι. Σου λένε αφού έτσι θέλουν να ονομάζονται ας το κάνουν), χωρίς να ενδιαφέρονται για τους δικούς μας προβληματισμούς περί πολιτιστικής κληρονομιάς, ιστορίας και μεγαλοϊδεατισμού των γειτόνων;
Έτσι άρχισε αυτό το ζήτημα να απασχολεί πλέον όλες τις κυβερνήσεις από τότε μέχρι σήμερα.
Στο διάστημα των 16 ετών από τότε που δημιουργήθηκε το ζήτημα μέχρι σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις έχουν χειριστεί το θέμα με τον χειρότερο τρόπο, γι'αυτό άλλωστε βρισκόμαστε πλέον σε αυτή τη δεινή θέση. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι , παρά την ενδιάμεση συμφωνία για το όνομα και παρά την υποχώρηση των Σκοπιανών για τη σημαία, έχουμε ηττηθεί κατά κράτος. Όλες σχεδόν οι χώρες τους αποκαλούν "Μακεδονία". Βέβαια , στην εξωτερική μας πολιτική δεν είναι η πρώτη φορά που αποτυγχάνουμε. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι ότι ενώ οι άλλοι πάντα εργάζονται ενωμένοι και με οργάνωση, εμείς κοιμόμαστε και ασχολούμαστε με το πως θα βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Η νοοτροπία που έχουμε σαν λαός , είναι αυτή που μας φέρνει αυτά τα αποτελέσματα. Κοιτάμε πάντα την ατομική πρόοδο και ευημερία και ποτέ την συλλογική. Πρόσφατα ο Σταμάτης Κραουνάκης σε συνέντευξη που έδωσε στο Σεραφείμ Φυντανίδη είπε την πιο σωστή κουβέντα. Είπε ότι όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας να συμβαίνουν , είναι αποτέλεσμα της οικογένειας, η οποία μας γαλουχεί με την άποψη "κοίτα να κάνεις εσύ την δουλειά σου και άσε τους άλλους. Δεν θα σώσεις εσύ τον κόσμο. Κοίτα τον εαυτό σου και άσε τους άλλους." κλπ.
Έτσι, αυτό αποτυπώνεται και στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Αντί να κάτσουν σε ένα τραπέζι οι αρχηγοί και με ανιδιοτέλεια να συμφωνήσουν για την στρατηγική μας, αυτοί προσπαθούν να εκθέσουν ο ένας τον άλλον , για να μπορέσουν στις επόμενες εκλογές να αλληλοκατηγορηθούν.
Δυστυχώς με αυτό το τρόπο , δεν θα καταφέρουμε ποτέ να κερδίσουμε οτιδήποτε σε διπλωματικό επίπεδο και δεν ξέρω που μπορεί αυτό να οδηγήσει.
Ελπίζω πάντως , έστω και έτσι , να έχουμε το λιγότερο χειρότερο αποτέλεσμα, γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε καλό αποτέλεσμα.